Wymiana uszkodzonej zastawki na sztuczną, mechaniczną lub biologiczną należy obecnie do powszechnie stosowanych metod chirurgicznego leczenia nabytych wad serca u dorosłych. U dzieci i młodzieży zaleca się i wykonuje raczej różne naprawcze zabiegi rekonstrukcyjne i plastyczne, zawsze pod kontrolą wzroku, na zatrzymanym sercu.
Ponad 30-letnie już doświadczenia i obserwacje, które upłynęły od przed-stawienia przez Starra w 1960 r. wyników pierwszej serii wszczepionych sztucz-nych mechanicznych zastawek kulkowych, stały się i nadal są bodźcem do poszukiwania coraz lepszych i trwalszych materiałów do konstrukcji sztucznych zastawek oraz do doskonalenia ich kształtu i parametrów hemodynamicznych. Przyczyniły się także do poprawy techniki wszywania protezy zastawkowej, metod prowadzenia krążenia pozaustrojowego oraz postępowania przed-, śród- i pooperacyjnego. Należy jednak podkreślić, że mimo ogromnego postępu w tej dziedzinie oraz pojawiania się na rynku nowych, coraz to doskonalszych, typów sztucznych zastawek zarówno mechanicznych, jak i biologicznych żadna z nich nie jest idealna, a działanie jej identyczne z pracą naturalnej zdrowej zastawki serca. Wszystkie wytwarzają pewien stopień oporu dla przepływu krwi, wyrażający się gradientem ciśnień mierzonym po obu stronach zastawki. Wszystkie bądź same, bądź poprzez używane materiały szewne i niezbędne w czasie każdej operacji uszkodzenia różnych tkanek serca (wycinanie zniszczonej zastawki, usuwanie złogów wapnia, nacinanie i zszywanie ścian przedsionka lub aorty itp.) stanowią locus minoris resistentiae dla zagnieżdżenia i rozmnażania się bakterii. W końcu wszystkie sztuczne zastawki, a szczególnie mechaniczne, stwarzają warunki sprzyjające wykrzepianiu się krwi w ich obrębie i uszkadzają w mniejszym lub większym stopniu krwinki czerwone (hemoliza).
